Alweer een maand

Alweer bijna een maand onderweg en hierbij weer een nieuw reisverslag.

Fundabiem
Afgelopen twee dinsdagen weer gewerkt bij Fundabiem, nu ook voor het eerst zelf met de kinderen oefeningen gedaan. ’S morgens werk ik in de educatie klas en help ik de kinderen met het schilderen, plakken en knippen van een kleurplaat. Tijdens deze 30 minuten knutselen proberen we met de kinderen simpele woorden en kleuren te oefenen en de fijne motoriek te stimuleren. Deze 30 minuten is vaak een van de weinige momenten waarop het kind individuele aandacht krijgt en aan zijn ontwikkeling wordt gewerkt, de faciliteiten en mogelijkheden zoals in Nederland zijn hier niet beschikbaar. ’S middags in het spraaklokaal doe ik individuele oefeningen met kinderen om het spraakvermogen te vergroten. Dit door middel van blaasoefeningen en het voor- en nazeggen van bepaalde woorden. Het is erg nuttig en dankbaar werk, wel is het soms lastig omdat ik vrijwel geen pedagogische ervaring heb en nog niet gewerkt met jonge kinderen en gehandicapten. Afgelopen week had ik een jongen die tegen me spuugde en wilde slaan, daarom op aanraden van de docent naar buiten gegaan en samen wezen schommelen zodat die toch nog met glimlach naar huis kon gaan.

Matigol
De afgelopen twee weken op woensdag, donderdag en vrijdag les gegeven volgens het vaste rooster. In het totaal zijn er 8 verschillende klassen, waarvan we de meeste klassen ongeveer 2 a 3 uur sportles geven in de week. Afgelopen week vooral veel gevoetbald, gebasketbald en (tik)spellen met de hele klas gedaan. Daarnaast heb ik deze week voor het eerst met een viertal kinderen getafeltennist, wat leuk was om te doen. Ook ga ik misschien vanaf komende week beginnen met een loopgroepje, waar ik samen met een aantal kinderen ga hardlopen in de mooie bossen rondom de campus van de school. Doordat wij in het totaal met 6 sportdocenten zijn kunnen we de kinderen veel meer persoonlijke aandacht geven dan wat ze tijdens de normale lessen en hun gewone leven gewend zijn. De kinderen vraag erg veel aandacht en rennen al op ons af op het moment dat wij het terrein op lopen. Aan de ene kant is het leuk dat ze zo blij zijn met ons, aan de ander kant de reden waarom ze zo blij zijn met ons is minder leuk. Het wees zijn en het weinige individuele aandacht dat ze van volwassenen krijgen.
Het Rudalph Walther terrein is een project wat gefinancierd wordt door een Duitse instelling. Het is een super mooi, helaas ook erg uniek, campusterrein waar de (wees)kinderen kunnen wonen, leven en naar school kunnen gaan. De kinderen hebben het wat dat betreft erg goed voor elkaar.

Guatemala vs Nederland – Een dagje uit het leven van Europeaan in Guatemala
Het is 6.30 uur ’s morgens en je schrikt wakker omdat er weer iemand uit de buurt jarig is en ze de jarige met vuurwerk wakker maken (Guatemalteekse traditie) of omdat onze gastfamilie alweer druk bezig is, alle Guatemalteken beginnen de dag altijd vroeg of omdat het best wel koud is. Het is 7 uur en je schuift aan bij het ontbijt van de gastfamilie, eerst een bakje cornflakes met wat warme melk met suiker, vervolgens met een omelet met geprakte bonen, gesuikerde broodjes en een mok bruin suikerwater wat ze hier koffie noemen. Het hoge suikerconsumptiegehalte is de reden waarom hier veel mensen lijden aan diabetes en ik denk dat het ook reden is waarom veel mensen meerdere gouden, zilveren of anders gekleurde (nep)tanden hebben. Vervolgens pakken we onze vesten, flesjes water, zonnebrand en wat Quetzal (munteenheid) en gaan we naar buiten. We wachten even op de bus en stappen half rijdend in, tijdens het rijden betalen we, afhankelijk van welke bus, 1,25 of 2 Quetzal. Door de hobbelige wegen, het onrustige rijden van de chauffeur en de harde muziek wordt je al vrij snel wakker in de uit Amerika geïmporteerde (ex)schoolbus. Tijdens de busrit zien we uit het raam mannen met petflessen zwaaien die illegaal geïmporteerde brandstof uit Mexico willen verkopen. Dit kan gewoon in het openbaar gedaan worden omdat deze mannen een deal met (corrupte) politie kunnen maken. Ze mogen in ruil voor een bepaald bedrag bijvoorbeeld twee weken lang ergens hun brandstof verkopen zonder dat ze worden opgepakt door de politie. Verder zien we vanuit de bus Guatemalteken die zichzelf of hun was schoonmaken bij de rivier, veel wilde honden, nog meer zwerfafval en af en toe even niks als we door een mistbank of een zwarte rookwolk van de vrachtwagen voor ons rijden. Even later zijn we op onze bestemming aangekomen, vandaag willen we even bij een lokale markt rondkijken. Uitgestapt uit de bus doen we meteen onze vesten maar uit (het is alweer 25 graden) en pakken we de zonnebrand er maar weer bij aangezien de zon al weer behoorlijk begint te branden. Rondlopend op de markt en zoekend naar toeristische acties merken wij al snel op dat veel lokale inwoners ons zien als een toeristische attractie. Vooral in de gebieden waar weinig toeristen komen worden wij als vier lange blanke Nederlanders veel aangestaard, beglimlacht en aangewezen door de kindjes. De eerste vraag is waar we vandaan komen, “Nederland”, de tweede vraag is in welke Amerikaanse staat dat ligt. Aan het einde van de middag trekken we onze vesten maar weer aan omdat het toch weer frisjes begint te worden en merken we meteen welke plekken we helaas toch niet goed hebben ingesmeerd met zonnebrand. Vervolgens pakken we op een random plaats weer een bus en hobbelen we naar huis om daar weer aan te schuiven aan de tortilla's.
(Natuurlijk wel een samenvoeging van meerdere dagen)

10 Quetzal is ongeveer 1 euro, 1 Quetzal is ongeveer 10 cent.

Weekend 25/26 januari – Meer van Atitlan
Dit weekend hebben we weer een mooi tripje gemaakt en hebben we het meer van Antitlan bezocht. S’morgens on 7.00 uur vertrokken om 4 bussen, 24 Quetzal en 2,5 uur later aan te komen bij het meer. Vervolgens met een klein bootje van Panajachal naar San Marcos gevaren, wat een klein hippiedorpje is. In San Marcos hebben we een tweetal chalets voor 1 nachtje geboekt. Tijdens deze 2 dagen hebben we d.m.v. bootjes drie mooie dorpjes bezocht aan het prachtige meer. Het meer is omringd door vulkanen en gebergte en doordat het paar 100 meter lager ligt dan onze woonplaats Xela was het ook een stuk warmer dan dat we gewend zijn.

Marathon – nog minder dan drie maanden
Vorige week heb ik mij aangesloten bij een loopgroep met trainer op de (moderne) atletiekbaan. Ik train twee keer per week met ze mee, een interval- en een soort van duurtraining. De trainingen beginnen om 6.30 uur waardoor mijn wekker al om 5.30 afgaat wanneer ik wil trainen. Doordat ik eigenlijk de minste van de groep ben loop ik veel in mijn eigen tempo. Vooral tijdens de intervaltrainingen merk ik dat ik nog moet wennen aan de hoogte, ik kom al vrij snel adem tekort. Tijdens de eerste training vroegen ze wat voor officiële tijden en wedstrijden ik al heb gelopen, ik heb nog nooit een wedstrijd gelopen. De tweede vraag was wat ik ongeveer op de 21 km kan lopen, ik heb 1 keer gemeten en kwam uit op 1 uur en 55 minuten. Het antwoord klonk ongeveer als dit: “Oh goed man, ik loop de 21km in 1 uur en 10 minuten en de 42 km in 3 uur 10 in Boston ”.

Afgelopen maandag weer een langzame duurtraining van 2,5 uur gelopen grotendeels op de atletiekbaan. Helaas geen gps-signaal, maar uitgaande van 9 a 10 km/p uur heb ik ongeveer tussen de 20 en 25 kilometer gelopen. De eerste 90 minuten ging gemakkelijk maar tijdens het tweede deel begon ik toch echt wel mijn benen te voelen. Door het “langzame” tempo had ik mijn ademhaling gewoon op orde. De komende weken gaat mijn langzame duurtraining naar de 30 km, wat betekend dat ik ongeveer 3 uur aan het lopen ben. Afgelopen donderdag met een collega een loopje door de bergen gedaan, met al die bergen en vulkanen is dat toch heel wat anders als de Kampense weilanden of de het Volkspark in Enschede. Momenteel train ik vier per week wat samen tientallen kilometer en vele loopuren zijn. Het moet toch genoeg zijn om in Rotterdam de finish te halen en vervolgens twee kratjes bier in ontvangst te mogen nemen, Hertog Jan graag;)

Adiosss!!